130 __ 131 Η τελευταία του δουλειά στον ΘΟΚ ήταν το καλοκαίρι του μακρι - νού 1992 με το έργο του Γιώργου Νεοφύτου Στης Κύπρου το βασίλειο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο δικό του «βασίλειο»: τη γενέθλια Δρούσια στις παρυφές του Ακάμα, σε χιλιομετρική απόσταση από τα θεατρικά πράγματα, αλλά οπωσδήποτε σε αρμονία με τον εαυτό του για όσα προσέφερε στην εξέλιξη του κυπριακού θεάτρου και τη μελέτη του αρχαίου ελληνικού δράματος. Η ιστορία του Νίκου Σιαφκάλη στον χώρο προηγείται κατά πολύ του ΘΟΚ. Ξεκινά από τα μαθητικά του χρόνια σε Αμμόχωστο και Πάφο, συνεχίζεται σε Ουαλία, Λονδίνο, Νότιγχαμ, με τον ίδιο να εκπαιδεύεται στο νυχτερινό παράρτημα της RADA και τη Μου- σική και Δραματική Σχολή Γκίλντχολ. Επαναπατριζόμενος, πρω- τοστάτησε σε όλες τις θεατρικές πρωτοβουλίες της δεκαετίας του ’60, ίδρυσε τον δικό του θίασο και εντέλει συντάχθηκε ανε- πιφύλακτα στην απαιτητική προσπάθεια καθιέρωσης του κρα- τικού θεάτρου. Πρώτη του δουλειά ήταν η σκηνοθεσία του έργου του Πιραντέλλο Έξη πρόσωπα ζητούν συγγραφέα και όλη τη δεκαετία έπεσε με τα μούτρα ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής: οι Βρικόλακες του Ίψεν, η Θεανώ, που άνοιξε τον δρόμο στους Κύπριους συγγραφείς, ο εμπορικά επιτυχημένος Δον Καμίλλο, η Αντιγόνη του Ανούιγ, η πολυσυζητημένη προσέγγισή του στις Μάγισ σες του Σάλεμ, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία του στον Καποδίστρια του Καζαντζάκη. Σκηνο θετικά, ήταν εκείνος και ο Βλαδί- μηρος Καυκαρίδης που από κυπριακής πλευράς επωμίστηκαν την κύρια ευθύνη της «αμφι σβήτησης» στον νεαρό Οργανισμό κατά την περίοδο που «δενότανε το ατσάλι». Δόθηκε ολοκληρω- τικά στον ΘΟΚ, προσέφερε γνώσεις και μόχθο, διακρινόμενος κυρίως για τον τρόπο που έθετε σε κίνηση τους ψυχολογικούς μηχανισμούς των χαρακτήρων. Μετά τον Ιωαννίκιο του Άντρου Παυλίδη τον Απρίλιο του 1983, ένιωσε πως έδωσε ό,τι είχε να δώσει και ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Από την επιστροφή του το 1986 μέτρησε έξι ακόμη σκηνο- θεσίες στον ΘΟΚ, ωστόσο είχε ήδη αρχίσει να αφοσιώνεται στην αναδιοργάνωση του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, του οποίου το 1977 ήταν ο πρώτος πρόεδρος. Παιδιά του είναι το Διεθνές Φεστιβάλ και το Διεθνές Συμπόσιο Αρχαίου Δράματος, όπως και το Θερινό Ινστιτούτο. Για σχεδόν τριάντα χρόνια ακόμη μεταλαμπάδευε γνώσεις και εμπειρίες. Ως οτρηρός οραματιστής και διεθνούς εμβέλειας δάσκαλος, τιμήθηκε το 2008 από την πολιτεία με το Αριστείο Τεχνών. Ωστόσο το γεγονός ότι ο ΘΟΚ δεν πρόλαβε να τον τιμήσει με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου αποτελεί οπωσδήποτε μια ιστορική παράλειψη. (ΓΣ) 3.36 ΝΙΚΟΣ ΣΙΑΦΚΑΛΗΣ (1934–2017)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==